Al Sol dadré d’an nivul al sbadacia
e al maddór al s’invia pian pianin
ma al gh’à na lüs radiosa in facia.
L’è cuntént parchè a gh’è so muiér davsin
e al sà che la fadiga ad la giurnada,
la vürà dir al pan pr’i so pütin.
Al sghét lüstar in man, la front südada,
al taia al furmént svelt par rivar ‘d cò
e tacar n’altar manà, n’altra turnada.
Quanti volti ch’al ripet cal gest, però
li spighi piéni i al fa rinfrancar;
al fa n’altar tuclin e al ponsa un pò.
Al Sol al cioca, al taca tardi a calar,
l’è cald dimondi ma as va vers basora
e al tramont ros al farà bén sperar.
A s’inbrünis, d’andar a cà l’è ora,
al guarda al cél e pò ‘l s’invia parchè,
al sà che dman a toca a lü incora.