A iér a gh’éra ‘n fi or in mes a ‘n prà,
che sol da pochi dì l’éra sbucià;
cumè l’arcubalénu culurà
l’éra meraviglios e prufümà.
In lü a paréva ch’a s’a specés al Sol
a l’amirava anch li parpai in vol.
Ma quand l’à tacà a crésar pian pianin,
na brüta bestia a gh’è pasà davsin
e cun dispres ad tüti i sentimént
la l’à spurcà, e sénsa pentimént,
la l’à pistà fi n a ridürl’in gnént;
l’è restà vif però in i oc ad la gént.
E incor ades tra l’erba da cal prà
par quei ch’a pasa lü l’è incora là,
sémpar meraviglios e prufümà
cumè l’arcubalénu culurà.